Σύμφωνα με αυτή τη ρήση, το είναι του βουλευτή και υπεύθυνου για θέματα Παιδείας και Πολιτισμού στη σκιώδη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Τάσου (Αναστάσιου) Κουράκη, είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται: βαμμένο κατάμαυρο μαλλί -σαν τα μαύρα κοράκια του αλλοτινού ποιητή Φανφάρα- μοιραίο ύφος, κοφτή, βραχνή άρθρωση και φυσικά το απαραίτητο εξάρτημα κάθε γνήσιου επαναστάτη: η κόκκινη, δεμένη στον λαιμό μπαντάνα. Το αξεσουάρ που εγκαινίασε ως δείγμα εναλλακτικής τάσης ο Νίκος Παπάζογλου, υιοθετήθηκε κατ’ εξακολούθηση από άπαντα τα ριζοσπαστικά τέκνα της Θεσσαλονίκης και βρήκε την παντοτινή του κατάληξη στον λαιμό τού επίσης εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενου βουλευτή. Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας και τις επαναστατημένες Συνιστώσες αντιπροσωπεύουν πλέον δυναμικοί βουλευτές; Η μπαντάνα παρέμεινε ανένδοτα ριζωμένη στον λαιμό του ρήτορα Κουράκη, όπως το ίδιο συνέβη και με τη μακριά βαμμένη κόμη. Η τιμημένη αλογοουρά, συνώνυμη με το στάτους κάθε Ελληνα επαναστάτη -μαζί με μηχανή, στριφτά τσιγάρα και μαρξιστικά συνθήματα-, είναι το βασικό στυλιστικό χαρακτηριστικό του κ. Κουράκη, που δεν πτοείται ούτε από τα 60 έτη ζωής (και αντοχής), ούτε από τα ελαφρώς πεσμένα μαλλιά. Και φυσικά ανθίσταται στο πέρασμα του χρόνου καταφεύγοντας στην απόλυτη λύση της μπογιάς: ένας αριστερός με σεξαπίλ οφείλει να διατηρεί νεανικό σθένος και χαρακτήρα ώστε να μην επιτρέπει στο γκρίζο χρώμα να αποτελέσει εμπόδιο στο νεανικό ταμπεραμέντο. Ως εκ τούτου ο κ. Κουράκης διατηρεί μαύρη, μακριά κόμη συνήθως δεμένη σε αλογοουρά. Υπάρχει όμως και η ποίηση. Κι εδώ είναι που ξεδιπλώνεται όλο το ρητορικό μεγαλείο του υπεύθυνου για τον πολιτισμό -τυχαίο δεν νομίζω- κ. Κουράκη.

Οι ποιητικές συλλογές τού κατά τα άλλα γιατρού και αναπληρωτή καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι πάνω από μία. Κι είναι φυσικό, όπως κάθε γιατρός που εμπνέεται από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και γνωρίζει ενδελεχώς τις αρχές της ανατομίας, να χρησιμοποιεί όλα τα βιωματικά του εργαλεία για να καταγράψει τον τρόπο που μεγεθύνεται η αρσενική, επαναστατική του δράση: «Εγώ σκυφτός -κάθε μπρούμυτα- δαχτυλοαφώ το σώμα της στη μαύρη κάμαρη / Λευκό μπαστούνι ο φαλλός μου χτυπάει την πόρτα του αμετάκλητου / Τυφλώνομαι από το φως του / Ορώ». γράφει το πρώτο ποίημα που εισάγει το τρίτο μέρος της ποιητικής συλλογής του βουλευτή-γιατρού-υπουργού της σκιώδους κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ρυθμός ανεβαίνει, ο έρωτας τυφλώνει τον ποιητή, που καταλήγει στο συγκλονιστικό ποιητικό συμπέρασμα: «(Αυτή) - Τι είναι ο κόλπος μου; (Αυτός) - Είναι μια σύριγγα χωρίς το έμβολο που καλεί το φαλλό να τρυπηθούν μαζί από την πρέζα του έρωτα (Αυτή) - Σύριγγα, ή σήραγγα; (Αυτός) - Σήραγγα που ανακαλεί κεκοιμημένους κωδωνοκρούστες (Αυτή) - Κεκοιμημένους ή ταριχευμένους; (Αυτός) - Ολοι οι φαλλοί είναι ταριχευμένα ξόανα που νοτίζονται απ’ το νόστο της μήτρας (Αυτή) - Της δικής μου μήτρας; (Αυτός) - Της δικής σου. Εσύ γεννήθηκες απ’ τη δική σου μήτρα (Αυτή) - Εγώ γεννήθηκα απ’ τη δ  ι κ ή μου μήτρα.

Ποια ποιητική μήτρα μπορεί ακριβώς να γέννησε ένα τέτοιο συμβολικό τερατούργημα δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς: λίγη δόση αμετροέπειας, η παλιά καλή ρητορική του ψευτοδιανοούμενου με την πίπα, αρκετή τάση ριζοσπαστισμού -είναι γνωστό ότι ο εξηντάχρονος Κουράκης έχει συμμετάσχει σε όλα τα νεανικά κινήματα, στη Γένοβα κ.λπ.- και μπόλικη ρητορική από αυτή που χτυπάει κατακέφαλα τους ποιητές-φανφάρες και δεν τους εγκαταλείπει ποτέ. Γι’ αυτό και πολιτικά επιχειρήματα όπως τα παρακάτω δεσπόζουν στις ξεσηκωτικές ομιλίες του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: «Το Νέο Πολυτεχνείο ζωγραφίζεται στα όνειρα των νέων ανθρώπων και επωάζεται στους κοινωνικούς αγώνες. Οι νόθες κυβερνήσεις δεν έχουν μέλλον. Εκλογές και γενικός ξεσηκωμός τώρα», έγραφε σε ένα από τα φετιχιστικά προεκλογικά του σημειώματα. Κι ως αυθεντικός ρέκτης της αισθητικής και της κουλτούρας -σε σημείο που να μεταμορφώνεται σε ειδικό για ζητήματα Πολιτισμού και Παιδείας- ο κ. Κουράκης οφείλει να αρθρογραφεί και να προβληματίζεται θεωρητικά και φιλοσοφικά πάνω σε κρίσιμα θέματα της ύπαρξης, όπως το γιατί τελικά η φιλοσοφία μάς βοηθά να δούμε γιατί το «αποξηραμένο λουλούδι έχει τη γεύση της χαμένης ευτυχίας». Ενδεικτική είναι η υπαρξιακής και φιλοσοφικής αναζήτησης παρέμβασή του: «Η φιλοσοφική αναζήτηση, η προσέγγιση με τις αισθήσεις και την τέχνη, τον ρομαντισμό, την ουτοπία και το όνειρο είναι πράγματα χωρίς νόημα και προφανή χρησιμότητα; Λ.χ. ο έναστρος ουρανός προσεγγίζεται μόνο με μαθηματικούς τύπους και με τη γνώση των φυσικών νόμων ή και από ανθρώπους που δεν διαθέτουνε ειδικές γνώσεις, αλλά είναι σε θέση να νιώσουν τη μαγεία του ξάστερου έναστρου στερεώματος; Ακόμη μήπως προσεγγίζεται και μέσα από μία σονάτα του Μπετόβεν ή μέσα από έναν πίνακα του Mιχαήλ Αγγελου; Οπως και ένα λουλούδι προσεγγίζεται μελετώντας μόνο τη δομή ή τη λειτουργία του; Ενα λουλούδι όμως δεν είναι και ερωτικό κάλεσμα ή αποχαιρετισμός; Ή ακόμα και ως αποξηραμένο δεν έχει τη γεύση κάποιας χαμένης ευτυχίας; Μήπως το στήθος μιας γυναίκας είναι μόνο αδένας, γονίδια ή μόνο γαλακτοφορία; Στο σημείο αυτό ο Οδυσσέας Ελύτης λέει “ένα στήθος νέας γυναίκας είναι ήδη άρθρο μελλοντικού Συντάγματος”».

Αυτό λοιπόν παθαίνει κανείς όταν μπερδεύει τα άρθρα και τις ποιητικές ενατενίσεις με την πολιτική, όταν ανάμεσα στις ρομαντικές μνήμες μπαίνει εμβόλιμα ο βάρβαρος ρεαλισμός της καθημερινότητας στη Βουλή. Το αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό για το πόσο κακό μπορεί να κάνουν το βουλευτιλίκι και η συνταγματική αναθεώρηση σε έναν ποιητή: «Η βροχή δεν είναι ποτέ ανορθόγραφη / η καμπύλη σου δεν επιδέχεται συνταγματική αναθεώρηση / μόνο το κερί ανανεώνεται / για να φωτίζει με το άχραντο φως του / και την καμπύλη και τη βροχή». Η σκληρή καθημερινότητα των εσωκομματικών συγκρούσεων βλάπτει καθώς φαίνεται σοβαρά την ποιητική λίμπιντο. Ιδού και η απόδειξις: «Ποτέ η βία δεν θα κουλουριάζεται σαν οχιά στη βάλανο», όπως αντίστοιχα «ποτέ ο κόσμος θα σκάσει στην πυροστιά σαν κάστανο»!… Τα πολιτικά και κομματικά αδιέξοδα επιφέρουν σύγχυση ταυτότητας: τότε ο ποιητής θυμάται τον γιατρό που κατοικεί μέσα του και που γνωρίζει καλά τι σημαίνει η ανατομία και η σύγκρουση των φύλων. Τότε είναι που η ποίηση του Κουράκη απογειώνεται: «Δεν είναι ότι κόβω τα στήθη μου / για να συναντηθώ / μαζί του / είναι ότι εκείνος ξεριζώνει το αιδοίο του / και γίνεται ένα μαζί μου / σε παραλληλία αφής».

Οσο ανήκουστο κι αν ακούγεται, η ποίηση αυτή υπάρχει, έχει καταγραφεί και περιλαμβάνεται αυτούσια στην τελευταία συλλογή του Τάσου Κουράκη με τον τίτλο «Ιερωτικόν» (από τις εκδόσεις Ιανός). Με αποκορύφωμα το γεμάτο ερωτικό οίστρο και πολλαπλούς συμβολισμούς ποίημα: «Ενώναμε τα αιδοία μας καταργώντας την εσοχή της και την εξοχή μου / κατακτώντας την παλινόρθωση του ανδρόγυνου / όπου ο άνδρας αποκτά αιδοίο χωρίς εξοχή και η γυναίκα εσοχή με πλήρωση / Ετσι που ο άνδρας γράφεται πλέον με Αλφα κεφαλαίο και η γυναίκα με Θήτα κεφαλαίο».

Οσοι αναρωτιούνται για τα ρίγη συγκίνησης που θα προκαλέσουν στους απανταχού αγωνιστές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, στις Συνιστώσες, στους συνδικαλιστές και στα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ τα ποιήματα του κ. Κουράκη για το αιδοίο, καλύτερα ας τον φανταστούν να διαβάζει όρθιος ενώπιον όλων κάτι πιο πεζό. Πιο στέρεο και πιο απτό, κοντά στην πολιτική πραγματικότητα, που θα μπορούσε να παραπέμπει στις σημερινές εσωτερικές κομματικές διεργασίες: «Οταν οι εσωτερικές διεργασίες συμβαίνουν, αλλά δεν φαίνονται. Σαν τους χυμούς των λουλουδιών που προετοιμάζουν την Ανοιξη και συ ούτε τους βλέπεις, ούτε τους ακούς, μέχρι να σκάσει το πρώτο μπουμπούκι και ζουζουνίσει η πρώτη μέλισσα». Ουδέν όμως κρυπτόν υπό τον καυτό, ποιητικό ήλιο του κ. Τάσου Κουράκη. Ποιος είπε ότι η ποίηση δεν ταιριάζει στους πραγματικούς επαναστάστες - με ολίγη εμμονή στα αιδοία;  

 Από το frizArta