Είναι κάποιοι άνθρωποι που σου κάνουν ένα κλικ και σου αλλάζουν τη ζωή και τον τρόπο που βλέπεις ορισμένα πράγματα.
Είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν αυτό που επέλεξαν, όνειρο ζωής, και όχι επειδή βρέθηκαν εκεί κατά τύχη.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν τους χρειαστείς, όποια ώρα όποια μέρα, θα είναι εκεί.
Για έναν τέτοιον Άνθρωπο θέλω να σας πω.
Πρόκειται για τον γιατρό μου, για την ακρίβεια πρόκειται για τον κτηνίατρό μου. (καλά το διάβασες)
Τον γνώρισα πριν από 12-15 χρόνια όταν κάποιος αδέσποτος φίλος με υιοθέτησε και έκανε σπίτι του την πόρτα του σπιτιού μας.Είχαμε γίνει συγκάτοικοι για δυο περίπου εβδομάδες.Αυτόν λοιπόν τον φιλαράκο που δεν ήξερε τι εστί λουρί τον χτύπησε μια μέρα ένα αυτοκίνητο. Τον βρήκα έπειτα από μια εβδομάδα σε άσχημη κατάσταση, και τον πήγα στους ντόπιους ντοκτοράδες, που λόγω αποτυχίας τους να μπουν στην ιατρική είπαν δε γαμιέται ας γίνουμε κτηνίατροι,που με ματζούνια και γιατροσόφια επιδείνωσαν την κατάσταση.Ώσπου κάποιος μου συνέστησε τον Ν (έτσι θα αποκαλώ τον γιατρό μου) ,ο οποίος βρίσκετε σε διπλανό όμορο νομό.
Πρώτη φορά τον έβλεπα και παρόλα αυτά ο άνθρωπος σκίστηκε.Έτρεξε να βγάλει ακτινογραφίες να κάνει μικροβιολογικές εξετάσεις, μου εξήγησε τους κινδύνους να έχει μολυνθεί το οστό από μικρόβιο το κόστος και τις επιπτώσεις ενός ακρωτηριασμού. Αν και τα οικονομικά μου εκείνη την εποχή ήταν ελεεινά και τρισάθλια προχωρήσαμε όλα για όλα για τον αδέσποτο φιλαράκο.Αν και δέκα μέρες μετά τα πράγματα δεν πήγαν όπως εγώ ήλπιζα αλλά όπως είχε προβλέψει ο Ν δεν το μετάνιωσα γιατί κάναμε ότι μπορούσαμε.
Να σημειώσω για να προλάβω ορισμένους, ότι πλήρωσα μόνο τις ακτινογραφίες και τις μικροβιολογικές εξετάσεις οι οποίες έγιναν σε "ανθρώπινα"εργαστήρια γιατί, είπε,ερχόμουν από μακριά.
Αυτή ήταν η πρώτη επαφή.
Παρόλα αυτά την ξαναέκανα την μαλακία μου.
Μια μέρα επιστρέφοντας από την δουλειά βρίσκω τον γατούλη που τον είχα πιο χαδιάρη από του άλλους, ξέρετε αυτός που έχει μια δόση περισσότερης πουτανιάς και σε κάνει ότι θέλει, να κρέμεται το πίσω ποδαράκι του στην κλείδωση από μία πέτσα.
Μέσα στον πανικό μου τον αρπάζω και τον πάω σε μια καινούρια ντοκτορού ιταλίδα που είχε έρθρει προσφάτως στην πόλη η οποία άρχισε και αυτή τα γιατροσόφια της αλλά με ιταλική φινέτσα.Ο γατούλης μέρα μα τη μάρα χειροτέρευε.Τον παίρνω και πάμε στον Ν.Υπήρξε η υποψία για μικρόβιο στο οστό με αφόρητους πόνους και τραγική συνέπεια όπως η προηγούμενη περίπτωση.Σκέφτηκα αυτή την ταλαιπωρία δεν θα την τραβήξει ξανά το πλασματάκι αυτό.Αποφάσισα την ευθανασία,παρακάλεσα τον Ν να το κάνει όταν φύγω και να τον θάψει.
Τις επόμενες μέρες δεν μπορούσαμε να συνέρθουμε. Δυο στα δυο ρε πούστη μου.
Μια μέρα καθώς επέστρεψα από την δουλειά και ξεφόρτωνα τα εργαλεία ακούω δίπλα τον γείτονα, έναν λαζογερμανό που είχε έρθει εις τα πάτρια εδάφη για τας θερινάς διακοπάς, να καυχιέται για το κατόρθωμά του την στιγμή που ο γατούλης είχε μπει στον κήπο του και πως άρπαξε την κόσα και τον χτύπησε.
Αρπάζω το φτυάρι και του το έσπασα το κορμί και αν δεν ήταν δυο εργάτες να με τραβήξουν τώρα αυτός θα έσπρωχνε τα ραπανάκια και εγώ μάλλον δεν θα έγραφα.
Πέρασαν δυο βδομάδες και ένα βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο.
Μαντέψτε, ήταν ο Ν.
Ξέρεις μου λέει, δεν μπόρεσα να κάνω ευθανασία στον γατούλη.Του έκανα ακρωτηριασμό στο ποδαράκι του και τώρα πλέον είναι καλά. Αν τον θες έλα να τον πάρεις αλλιώς θα τον κρατήσω εγώ.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έγινε.Άλλα ήθελα να πω άλλα έλεγα ήθελα να κλάψω και γέλαγα ήθελα να πιω νερό και έπινα τσίπουρο.Είχαμε τρελαθεί από τη χαρά μας.Την επομένη πρωί πρωί πήγα και τον πήρα.
Και για να προλάβω ορισμένους δεν μου πήρε δραχμή, γιατί όπως είπε ερχόμουν από μακρυά.

Αυτά σας τα ανέφερα για να πάρετε μια μυρωδιά.
Χθές βράδυ που τον συνάντησα για να πάρω κάτι καρδιολογικά χάπια για σκύλο μου είπε κάτι που με έβγαλε από τα ρούχα μου.

Πήγε μια καθώς πρέπει κυρία μετά του συζύγου και του κανακάρη τους του οποίου του είχαν αγοράσει ένα κουταβάκι κόλευ και δεν του εξήγησαν ότι τα παιδιά και τα σκυλιά δεν παίζουν στον δρόμο, με αποτέλεσμα να χτυπήσει ένα αυτοκίνητο το κουτάβι και να του σπάσει το πίσω πόδι.
Το χειρουργείο οι βίδες οι λάμες οι ακτινογραφίες και τα φάρμακα θα στοίχιζαν 500 ευρώ, όσο είχαν αγοράσει και το κουτάβι.
Ααα, είπε η κυράτσα είναι πολλά τα λεφτά, κανε του ευθανασία είπε και έφυγε.

Γιατί μωρή ξεκωλιάρα; τι είναι το ζωντανό,τσάντα που χάλασε και την πετάς;
Γιατί μωρή καριόλα έπρεπε να πάρεις κόλευ για το μούλικό σου και δεν μάζευες κανένα αδέσποτο;
Αλλά βέβαια πως θα πουλήσετε μούρη οικογενειακώς αν ο σκύλος δεν είναι ασορτί με το καινούργιο αμάξι και την νέα βαφή μαλλιών.
Αυτά είναι τα κακά του καπιταλισμού.Όταν χαλάσει κάτι δεν προσπαθούμε να το φτιάξουμε.Το πετάμε.Εμ πως θα'χουμε χαλασμένο κουτσό σκύλο;Τι θα πουν οι άλλοι;
(αυτά τα λέω εγώ)

Φυσικά ο Ν δεν έκανε ευθανασία.Το χειρούργησε το κουταβάκι του έβαλε λάμες και βίδες και έχει αρχίσει να πατάει το ποδαράκι του.Το έδωσε στη μάνα του να το φροντίζει στο σπίτι.
Σε λίγες μέρες Θα πάρει τηλέφωνο τους ιδιοκτήτες αν το θέλουν πίσω,χωρίς λεφτά εννοείτε, ή να το δώσει για υιοθεσία.Φυσικά σε λίγους μήνες θα χρειαστεί πάλι χειρουργείο προκειμένου να αφαιρεθούν οι λάμες και μεγαλώσει φυσιολογικό το οστό του ποδιού χωρίς πρόβλημα.

Αυτά τα ολίγα για έναν Άνθρωπο.
Με ευγνωμοσύνη