Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν μια φωτογραφία της Κάτιας που κρατούσε αγκαλιά ένα μωρό.Στο πάνω δεξί μερος της φωτογραφίας έγραφε το φόρεμα είναι του τάδε, τα παπούτσια του δείνα κ.λπ, κ.λπ και ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ του πρακτορείου μοντέλων τάδε.(και μετά μιλάμε για εκμετάλευση και κακοποίηση ανηλίκων).
Έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα και είναι μια πραγματικότητα.
Αλλά επειδή άλλα βλέπω και άλλα σκέφτομαι, ας δούμε τι γινόταν πριν μερικά χρόνια σε μια ιδιαίτερη περίοδο αυτού του τόπου, μιας και πριν λίγες ημέρες ήταν η επέτειος από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Η θέση της γυναίκας στο ΕΑΜΙΚΟ κράτος
Οι χωρικοί δε θα δεχθούνε μήτε να ακούσουν για παρουσία των «θηλυκών»σε σύναξη αρσενικών. Αυτό δεν ματάγινε!
Αγκυλώσεις χρόνων ξεπεράστηκαν μέσα σε λίγους μήνες.Χιλιάδες κορίτσια προσχώρησαν στην αντίσταση-αψηφώντας για πρώτη φορά τις επαρχιώτικες συμβάσεις και αγνοώντας ή πείθωντας τους γονείς τους-και ανέλαβαν πολιτική δράση.
Πιο δύσκολο αποδείχθηκε να αποχωριστούν οι γυναίκες το παραδοσιακό αλλά και χρηστικό μαντήλι στο κεφάλι, παρά να φορέσουν παντελόνι-κάτι που ούτε στην Αθήνα το αποτολμούσαν-και να κρατήσουν όπλο.
Οι κοπέλες που προσχώρησαν στην αντίσταση πολεμάνε αρχικά πλάι-πλάι με τους άντρες και στη συνέχεια όταν πλήθυναν, έφτιαξαν δικές τους υποδειγματικές διμοιρίες στα πλαίσια των μεγάλων μονάδων. Ορισμένες ξεπέρασαν κάθε προσδοκία σε θάρρος και ικανότητες. Ονομαστές ήταν η Κούλα Ντάνου από τη Ρούμελη, η Κατίνα Πολύζου από τη Μακεδονία, η Μελπομένη Ξυνού από τη Θεσσαλία, η Μελπομένη Παπαηλιού (Θύελα) από τον Πειραιά και πολλές άλλες σε διάφορες περιοχές της χώρας..
Στο εαμικό κράτος δεν γίνονται διακρίσεις φύλου.
Προβάλλεται και επικρατεί η εικόνα της γυναίκας που δεν ζει στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής. Έχει τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες και τις ίδιες υποχρεώσεις.
Όπως ήταν αναμενόμενο, μαζί με τις γυναίκες χειραφετούνται και οι άντρες, οι νέοι του αντάρτικου βλέπουν πλέον τις κοπέλες με άλλο μάτι.
«Τη γυναίκα μάς έμαθαν στο βουνό να τη σεβόμαστε, να τη βλέπουμε σαν αδερφή μας, σαν μάνα μας. Με δυό λόγια ,τουλάχιστον για μένα, το βουνό ήταν το μεγαλύτερο και καλύτερο σχολείο.»
Μετά τη δημιουργία του Κοινού Στρατηγείου αποφασίστηκε να προκηρυχτούν ελεύθερες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης , δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι έκλεισαν το 17ο έτος και για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
Τα αποτελέσματα εμφανίζονται διαφορετικά από κάθε οργάνωση, μόνο που όλοι παραλείπουν να πουν ότι οι εκλογές λόγω γερμανικών επιχειρήσεων, δεν ολοκληρώθηκαν. Περισσότερη αξία και από τις ίδιες τις εκλογές έχει το πρωτόγνωρο δικαίωμα συμμετοχής των γυναικών και η εκλογή αρκετών από τις υποψήφιες στις διαφορετικές επιτροπές.Η γυναίκα είχε μια ιστορική κατάχτηση με την αυτοδιοίκηση.Απόχτησε την ισονομία της. Σε πολλά χωριά της ελεύθερης Ρούμελης υπάρχουν γυναίκες στην αυτοδιοίκηση και γυναίκες δικαστίνες.
Δυστυχώς, μετά την απελευθέρωση οι γυναικείες κατακτήσεις εξανεμίστηκαν, οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις υποβίβασαν και πάλι τις γυναίκες σε ρόλο κομπάρσων της κοινωνικής ζωής. Χρειάστηκε να αγωνιστούν ακόμη μια δεκαετία, έως το 1952, για να αποκτήσουν έστω το αυτονόητο δικαίωμα και του εσχάτου των ανδρών.
Το δικαίωμα της ψήφου.
3/12/09
3 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:15 π.μ.
Μπράβο Τίκτο!
καταπληκτική ανάρτηση.
Και ο συνειρμός που έκανες
διαβάζοντας το περιοδικό.
Δεν έχουμε όλοι την ίδια
παιδεία δυστυχώς.
Οι αξίες μας σκουπίδια..