Ξεκινάς τα πρώτα χρόνια της ζωής σου εξερευνώντας το κόσμο.

Έχεις ως πρότυπό σου, ως ήρωά σου, κάποιον που ξέφυγε από τα τετρημένα της καθημερινότητας. Κάποιον που τόλμησε να κάνει το μεγάλο ταξίδι, κάποιον που ξεκίνησε να εξερευνήσει τον κόσμο, κάποιον που δεν είναι σαν τους κοινούς θνητούς, που κάνει πράγματα σπουδαία.

Και το παίρνεις απόφαση.

Όταν μεγαλώσω, θα γίνω πιο σπουδαίος απ’ αυτόν, θα πάω σε κόσμους παράξενους, θα παλέψω με άγρια θηρία, θα κάνω αυτά που δεν τόλμησε κανείς.

Και το κρατάς μέσα σου, εφτασφράγιστο μυστικό.

Τα χρόνια περνάνε, πηγαίνεις σχολείο, βάζεις και λίγο από το χαρτζιλίκι στον κουμπαρά για τα έξοδα του ταξιδιού. Έχεις και ένα ημερολόγιο στο οποίο θα καταγράψεις τις εμπειρίες του ταξιδιού «ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ».

Τα χρόνια περνάνε, με τον σύντροφό σου πλέον, μοιράζεσαι τα σχέδια για το μεγάλο ταξίδι της εξερεύνησης. Βάζεις χρήματα στον κουμπαρά.

ΟΥΠΣ!! Σε πιάνει το λάστιχο της ζωής. Σπας τον κουμπαρά για να το φτιάξεις. Και αρχίζεις πάλι από την αρχή, με καινούργιο κουμπαρά σιγά σιγά για το όνειρο.

Τα χρόνια περνάνε και οι κουμπαράδες διαδέχονται ο ένας τον άλλον, και πάλι από την αρχή προσπαθείς να γεμίσεις τον καινούργιο, σιγά - σιγά για το όνειρο. Για την εξερεύνηση των άγνωστων κόσμων.

Τα χρόνια περνάνε, τα μαλλιά έχασαν το χρώμα τους, το κορμί βάρυνε, το όνειρο ακόμη εκεί.

Και ανακαλύπτεις ότι οι σελίδες του ημερολογίου «ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ», είναι ακόμη λευκές, άδειες, κενές σαν να το αγόρασες χθες.

Ή μήπως όχι;

Μήπως δεν γνώρισες κόσμους αλλοπρόσαλλους;

Μήπως δεν πάλεψες με «άγρια θηρία», που προσπαθούσαν καθημερινά να σε κατασπαράξουν;

Μήπως η ζωή σου δεν ήταν μια περιπέτεια;

Και μάλιστα ΜΟΝΑΔΙΚΗ;


Υ.Γ: Αφιερωμένο σε όλους όσους μπορούν να σκεφτούν για μια στιγμή όπως τότε.




date 31/1/10

17 σχόλια to “Ψηλά στον ουρανό”

  1. Φώντας
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 5:15 π.μ.

    Αδριφάκι σε βρίσκω νταουνιασμένο ή μου φαίνεται; Πάρτο από την αρχή σε παρακαλώ αυτά δεν τελειώνουν ποτέ.

  1. tiktos
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:49 π.μ.

    @
    ΑΔΡΙΦΆΚΙ ΦΩΝΤΑ,
    καλημέρα, καθόλου νταουνιασμέμο.
    Απλά, αυτές τις μέρες κάτι ψυχούλες επέμεναν να δούμε μαζί την ομώνυμη ταινία και μου το θύμισαν.

  1. Saq
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:10 π.μ.

    Και κόσμους αλλοπρόσαλους γνώρισες και με θηρία πάλεψες. Και ναι, η ζωή τελικά είναι μια περιπέτεια που οι ιστορίες της δεν θα χωρούσαν σε ένα μόνο ημερολόγιο. Αχ, πόσους κουμπαράδες έχω σπάσει!

  1. μιά φορά κι ἕναν τρελλό...
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:33 π.μ.

    Είδες τι μπορεί να σου κάνει ο αέρας ο κοπανιστός όταν τον κλείσεις σ' ένα μπαλόνι... να σε φτάσει σε ζούγκλες και σε μέρη που ποτέ δε φαντάστηκες.

    Σκέψου... το μπαλόνι με την ανάσα μας το φουσκώνουμε...

  1. τάκης τυρταίος
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:45 π.μ.

    Ωραία αναπόληση Τίκτο!
    Φύση ονειροπόλος και αισιόδοξος,
    ευχαριστώ για την αφιέρωση.

  1. tiktos
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:22 μ.μ.

    @
    Newfton,
    Αλλοτριωθήκαμε αδερφέ

    @
    μαμούφι,
    δηλαδή..... αν ξεφουσκώσω το μπαλκόνι θα γεμίσει ο κόσμος με την ανάσα σου;

    @
    Τάκη,
    σου έχω πει για τον πύραυλο που είχα φτιάξει και έκανα προσπέραση στο κολούμπια και έμεινα και δυο μέρες περισσότερο σε τροχιά;

  1. Pink_Fish
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:50 μ.μ.

    όπως τότε...εύκολο να σκεφτείς "όπως τότε", δύσκολο πάντως να νιώσεις "όπως τότε". Αυτό είναι το δύσκολο. Εκεί σε θέλω. Αλλά...τι κι αν ο δρόμος σ' έβγαλε κάπου αλλού? Σάμπως μέσα σου δεν υπάρχει αυτό το παιδί του "τότε"? Χαιρετώ :)

  1. bbimbo ( PR PROFILE )
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:18 μ.μ.

    μπά..!?!
    γύρισες κι' όλας ονειροπόλε..:-))))

  1. Ερωτευμένη Σχιζοφρενής
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 4:29 μ.μ.

    Τον ίδιο κουμπαρά κουβαλάω εδώ και χρόνια. Και όσο περνάνε τα χρόνια αποταμιεύω όλο και λιγότερα.

    Τελευταία τα κρύβω στον κόρφο μου. Τον κουμπαρά μου τον σπάνε οι οχτροί.

    Καλώς το μας.

  1. Ελιά Μαϊστρα
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 5:18 μ.μ.

    Απ' το τέλος..όπως το ανέκδοτο με το γρύλο..
    Ολα καλά;
    Έσπασε κανά λάστιχο;

  1. tiktos
    1 Φεβρουαρίου 2010 στις 7:34 μ.μ.

    @
    pink fish,
    η περιπέτεια αλλιώς είναι όταν την φαντάζεσαι, και αλλιώς είναι όταν την ζεις, την γεύεσαι την μυρίζεις

    @
    Bimbo,
    επέστρεψα,αλλού εγώ,αλλού ο εαυτός μου

    @
    ερωτευμένη σχιζοφρενής,
    εεεμ... έχουν και τα τυχερά τους μερικοί κουμπαράδες:-))
    Καλώς σας βρήκα

    @
    ελίτσα,
    σήμερα ελίτσα έσκασαν δυο,
    και δεν υπάρχει άλλος κουμπαράς

  1. OXΙά
    2 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:12 π.μ.

    Κουμπαράς και όνειρο ήταν Τίκτο. Έχω γεμίσει την αποθήκη του σπιτιού μου με δαύτους. Οχι, δεν θα τους πετάξω. Είναι οι αποδείξεις ότι κάποτε ονειρευόμουν.

  1. Ανώνυμος
    2 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:05 μ.μ.

    Σου ΄χει τύχει να κάνεις ένα υπέροχο ταξίδι, ώρες ατέλειωτες, για να καταλήξεις σ΄ένα άθλιο μέρος;
    Και τότε σε δευτερόλεπτα, πάνε περίπατο όλες οι υπέροχες στροφές, όλα τα τοπία της μοναδικής περιπέτειας.
    Είναι επειδή μας παραμύθιασαν όλους με το ταξίδι, ενώ από ένα σημείο και μετά μένεις πάντα στο ...λιμάνι.
    Καλημερούδια :))

  1. tiktos
    2 Φεβρουαρίου 2010 στις 8:40 μ.μ.

    @
    οχια,
    ακόμη δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι ήταν.

    @
    φοραδίτσα,
    μου έχει τύχει όμως και το ακριβώς αντίθετο.
    Αλλά αυτή είναι η περιπέτεια,αλλιώς θα τη λέγαμε κρουαζιέρα.

  1. ellinaki
    2 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:01 μ.μ.

    Σπάω το κεφάλι μου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος το είχε γράψει:

    "Το μονοπάτι της ζωής, το ανοίγει ο διαβάτης"

    Κοινώς, δεν υπάρχουν σωστά ή λάθος μονοπάτια, αλλά μόνον αυτό που επιλέγουμε να βιώνουμε.

  1. Σιγαλας Μακαριος
    3 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:21 μ.μ.

    είναι υπέροχο αυτό το ταξίδι όμως φίλε δεν συμφωνείς? Ακόμα και μέσα απο τα προδωμένα όνειρα, μέσα απο τις δυσκολίες, μέσα απο τη φυλακή της σκέψης που προσπαθούν να μας επιβάλλουν, εκεί ακλόνητοι αναζητούμε το μάταιο? όχι, το ελεύθερο, το όνειρο που κανείς δεν θα καταφέρει να το σβήσει γιατί τρεφόμαστε απο αυτό, τρεφόμαστε και απο τη δική σου σκέψη όπως την καταθέτεις σε αυτό τον χώρο...

  1. tiktos
    3 Φεβρουαρίου 2010 στις 7:11 μ.μ.

    @
    ellinaki,
    αυτό έχει διφορούμενη έννοια.
    Επιλέγοντας αυτά που θέλουμε να βιώσουμε,η ζωή μας γίνεται περιπέτεια ή κρουαζιέρα.

    @
    wishmaster,
    το πόσο υπέροχο είναι αυτό το ταξίδι θα φανεί στο τέλος.
    Όταν σταθούμε απέναντι στον εαυτό μας και κάνουμε έναν ειλικρινή απολογισμό.
    Αλλά το όνειρο είναι όνειρο και, προσωπική μου άποψη, πολλές φορές σε βγάζει από πολύ δύσκολες καταστάσεις.