Κάποτε, υπήρχε μόνο το ΠΡΟ ΠΟ με δεκατρείς επιτυχίες μόνο, και τα λαχεία, που οι περισσότεροι αγόραζαν μια φορά τον χρόνο «για το καλό», μπας και στραβωθεί η πουτάνα η τύχη και βγάλει κανέναν από την φτώχεια. Αργότερα βγήκε το ΛΟΤΤΟ.
Εκεί τα κέρδη ήταν τεράστια, όσες και οι ελπίδες ενός μελλοντικού εκατομμυριούχου.
Δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη το τζόκερ. Την τελευταία φορά που έπαιξα ΛΟΤΤΟ, ήταν σε κάποιο τζάκ ποτ, στο οποίο όλοι οι μελλοντικοί εκατομμυριούχοι είχαμε σχηματίσει μια ουρά….. μα τι ουρά!! Εκεί λοιπόν έφαγα ένα φλας της μίζερης αυτής κατάστασης και δεν τα ξανάπιασα στα χέρια μου.
Ήταν επιλογή ΜΟΥ.
Σάββατο χθες, μεσημέρι, ήρθε η ώρα να πάω την ταμειακή μηχανή να μου μετατρέψουν το 19 σε 21. Και αυτό το 21 σίγουρα δεν είναι η «gate 21».
Μόλις έφτασα στο εξειδικευμένο κατάστημα με την ταμειακή υπό μάλης, βλέπω μια ουρά...... μα τι ουρά. Και σαν φωτογραφία πέρασε από μπροστά μου εκείνη η εικόνα, αλλά αντί για ΛΟΤΤΟ στα χέρια κρατούσαμε τις ταμειακές.
Και αυτό ΔΕΝ είναι επιλογή ΜΟΥ.
Η ίδια κατάσταση, η ίδια μιζέρια. Όλοι σκεφτόμαστε την πάρτη μας τον κώλο μας. Αντί να υπάρξει μια μαζική αντίδραση............. έτσι ρε πούστη μου για να δείξω ότι δεν είμαι νεκρός... τίποτα. Επαναστάτες στα λόγια είμαστε. Επαναστάτες του κώλου.
Κυριακή σήμερα. Κίνησα πρωί να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Όσο έχω ακόμη την δυνατότητα. Μέσα στην καρδιά της Πίνδου. Μήπως και με τρακάρω πουθενά. Άφησα το αυτοκίνητο και περπάτησα για κάμποση ώρα στο δάσος. Είδα κάτι χνάρια από λαγό.... μεγάλο σε ηλικία.... στην αρχή περπατούσε για καμιά πενηνταριά μέτρα και μετά άρχισε να τρέχει. Λίγο πιο πάνω τα χνάρια μπλέχτηκαν με αυτά μια αλεπούς..... δεν ήταν λύκος........ ήταν μικρότερος ο διασκελισμός......ποιος ξέρει; Να ζει άραγε ο κακομοίρης; Ίσως τα χνάρια να μην ήταν ούτε του λαγού, ούτε της αλεπούς. Ίσως να ήταν αυτού που άλλοι ονομάζουν ..... θεό. Δεν πήρα πανωφόρι μαζί μου, και το χιόνι έφτασε στους ογδόντα πόντους. Ήθελα να συνεχίσω να χαθώ μέσα στο δάσος, αλλά που να βρεθούν άντερα για κάτι τέτοιο. Ο επαναστάτης μέσα μου ίσως να ξεκινά και να σταματά πίσω από την οθόνη. Επέστρεψα στην ασφάλεια ενός μικρόκοσμου του τόσο αγγελικά πλασμένου, που όταν χορεύεις όπως σου βαρούν δεν θα σε πειράξει κανείς.
Κάποτε, όχι πολύ μακρυά, να άμα γυρίσεις το κεφάλι θα νομίσεις ότι μπορείς να το ακουμπήσεις το κάποτε. Όσες αναποδιές και ζημιές να πάθαινες, έβρισκες το κουράγιο να παλέψεις για να ξανασηκώσεις το κεφάλι, και εύκολα ή δύσκολα τα κατάφερνες.
Τελικά τα κατάφεραν, μας πήραν το κουράγιο.
14/3/10
14 Μαρτίου 2010 στις 8:59 μ.μ.
δεν μας πήραν ,
ούτε μπορούν να μας πάρουν την ψυχή
τικτε..!
απλά είναι νωρίς ακόμη..:-))))
υγ. άλλωστε στην ουρά γνωρίζεσαι με τους συμπατριώτες σου καλύτερα...
συγχνωτίζεσαι που λένε..;-)