ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

ΖΗΤΩ Η ΕΛΑΣ

«είμαι μια ελληνοπούλα και σαν μια σουλιωτοπούλα

αγαπώ με την καρδιά μου, την πατρίδα την γλυκιά μου.

Κι ο εχθρός σαν έρθει πάλι, με σκοπό να την προσβάλει,

ΟΧΙ, δεν θα τον αφήσω, και θα του φωνάξω ΠΙΣΩ».

ΖΗΤΩ Η ΕΛΑΣ

Έφτασε η ώρα να φύγει το αυτί μας από την οικονομική μας μιζέρια και να πάει αλλού. Και ποιος ο καταλληλότερος; Ο Μιχαλάκης... Έχει το φάρμακο για όλες τις δύσκολες περιστάσεις. Σου πετάει έναν τρομοκράτη στα μούτρα, και πάρε να ‘χεις να τρως. Τσουπ ... κάνει μια από το τσεπάκι του, και σου πετάει έναν Μαζιώτη... ο πρόχειρος της περίστασης. Υπάρχουν και άλλοι τόσοι στην καβάντζα, είπε ο μιχαλάκης, θα τους βγάλουν μόλις ζοριστεί κι άλλο ο giorgakis. Τον Μαζιώτη τον ξανάπιασαν, τον ξανάφησαν, τον ξανάπιασαν και το ξανάφησαν το παιδί για μια δύσκολη στιγμή σαν και αυτή. Δήλωσε και επαναστάτης ο Μαζιώτης. Αλήθεια να έχει πάρει πρέφα πόσο εξυπηρετεί το σύστημα; Το να σκοτώνεις που και που έναν μπάτσο, σε κάνει επαναστάτη; Ο μπάτσος είναι ο εχθρός ενός επαναστάτη;

Διότι για μένα ο εχθρός μου είναι το σύστημα. Ο μπάτσος είναι ένας βλάκας εκ γενετής και το επισημοποιεί με τον διορισμό του στα τάγματα ασφαλείας.

Αλλά, δεν είδα κανέναν επαναστάτη να πάει και να κατεδαφίζει καμιά εφορία!

Ή, δεν είδα κανέναν επαναστάτη να ζωστεί με μασούρια, να μπει στην βουλή σε μια ολομέλεια, και τα τα κάνει λαμπόγυαλο... ας πούμε.. Αλλά....

« ο εχθρός σαν έρθει πάλι, με σκοπό να την προσβάλει,

Θα τον ρωτήσω: πόσα θα δώσεις για να σε αφήσω;»

Μιχαλάκης ο τρομοκρατοφάγος. Στις δυο τρομοκρατικές οργανώσεις εξολοθρεύουμε την τρίτη δωρεάν. Αλλά ρε μιχαλάκη, πως τα λες έτσι βρε παιδάκι μου.. Αν ήμουν δάσκαλός σου, στην ίδια τάξη θα σε άφηνα. Αγγούρι σκέτο είσαι. Έφαγα τον ιστότοπο να βρω το βίντεο με την ανακοίνωσή σου, όταν ψέκασαν τα ΜΑΤ το πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου, αλλά δεν το βρίσκω για να σου δείξω τι εννοώ. Λες το «ποίημα» μόνο και μόνο για να το πεις. Κουνάς τα χεράκια, επειδή έτσι σου είπαν.

Δες τον Σημίτη με τι στόμφο είχε πει: «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ».

(Εδώ που τα λέμε, ένας μικρός θαυμασμός για τους αμερικάνους υπάρχει και από την μεριά μου. Γιατί όπως και να το κάνουμε φτιάχνουν τα πάντα, και μεγαλύτερα.

Τρομοκρατία θες; Ρίχνουμαι και τους δίδυμους έτσι για το εφέ.)

Θα θυμώσουν τα αφεντικά σου, και δεν θα έχουν άδικο. Σε πληρώνουν και απαιτούν.

Σου δίνουν και δάνεια. Ή έστω μεσολαβούν για να τα πάρεις. Όχι για σένα, για μας.

Αλλά ρε παιδιά, δεν φοβάμαι ούτε τους τρομοκράτες ούτε τα ΜΑΤ. ΝΑ!! Μα τον σταυρό που κάνω!! Και τι σταυρό...από το κούτελο μέχρι τ’ αρχίδια...

Μα τον σταυρό δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο από τους δημοσιογράφους.

Πα πα πα ρε παιδάκι μου. Δεν έχω δει ποτέ μου υπάλληλο, να υπερασπίζεται με τόσο πάθος το αφεντικό του. Δεν τολμάς να πεις κουβέντα, μια άλλη άποψη... σε έφαγαν, έπεσαν πάνω σου και σε εξαφάνισαν.

Ααα!!! Όλα κι όλα, δίκαιος ο μισθός τους! ΜΠΡΑΒΟ τους!!

Ζήτω το έθνος

ΖΗΤΩ Η ΕΛΑΣ!!!!!!!!

Να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, τον θέλω τον κώλο μου. Δεν ξέρω εαν αύριο θα είμαι εγώ ο «τρομοκράτης» που θα βλέπεις στο γυαλί। Και θα λέτε: μα τι καλό παιδί, τι ήσυχος, τι φιλότιμος, τι μαλάκας. Ότι θέλετε. Οι πιο στριτζομούνες θα λένε: «μμμ, καλό παιδί,αλλά είχε τον κώλο από πίσω». Όλα δεκτά.