ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΤΟΥ 1941. Μετά την εισβολή των γερμανών στην Ελλάδα (το έκαναν και τότε οι γερμανοί,όχι μόνο τώρα) το ΓΕΝ σχεδίαζε να βυθίσει το ΑΒΕΡΩΦ λόγω παλαιότητας, αλλά το πλήρωμά του εξεγέρθηκε και με δική τους πρωτοβουλία, πήραν την «πατρίδα τους» και διέφυγαν στην Αλεξάνδρεια. Το ΑΒΕΡΩΦ, ήταν από τα λίγα ελληνικά πλοία που κατάφεραν να «ζήσουν» από τις επιδρομές των γερμανικών αεροπλάνων και κατά την διάρκεια του πολέμου, έκανε περιπολίες στον Ινδικό Ωκεανό.

Από το 1984 έγινε πλωτό μουσείο, για να τιμάει το ελληνικό ναυτικό. Και όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού, όταν εισέρχονται στο λιμάνι του Φαλήρου αποδίδουν τιμή στο «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» και το πλήρωμα στέκεται προσοχή με το σχετικό σφύριγμα, κοιτώντας προς την πλευρά που στέκεται το θωρηκτό.

ΙΟΥΝΙΟΣ ΤΟΥ 2010. Ο Αρχιπλοίαρχος του «ΑΒΕΡΩΦ» μαζεύει το «αίμα» από την δική του καρατόμηση. Λες και αυτοί που έχυσαν το αίμα τους σ’ αυτό το πλοίο, πήγαν σε κάποια σχολή ηρώων ή έκαναν δοκτορά πάνω στον ηρωισμό. Οι συγκυρίες τα φέρνουν και ή από την τρέλα σου γίνεσαι ήρωας, ή ακολουθείς τον όχλο και λεηλατείς, βιάζεις, απανθρωπίζεσαι. Την ίδια στιγμή δυο κόσμοι.

Αλλά και ο υπουργός μας;! Νιώθει βαθιά προσβεβλημένος λες και στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται ο πατριωτισμός που ήταν κρυμμένος μέσα στον κάθε έλληνα και βγήκε τώρα στη φόρα. Νιώθει βαθύτατα προσβεβλημένος, την στιγμή που η χώρα αιμορραγεί οικονομικά, γονατίζει ακόμη πιο πολύ από τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς.

Οι εξοπλισμοί, οι νατοϊκές ασκήσεις, ο υπουργός, καταβροχθίζουν τον εθνικό μας πλούτο, τα λεφτά μας, και δεν αφήνουν ούτε κοκαλάκι για γλύψιμο για παροχές στην υγεία, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στις συντάξεις.

Έτσι, ο μόχθος μας, καταλήγει στις τσέπες όλων αυτών που βλέπουμε στο Dance club ΑΒΕΡΩΦ.