…τα ανατολικά της Ιαπωνίας, και γω ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που επιστρέφω από την εφορία νιώθω πτώμα και έχω την ανάγκη να κοιμηθώ.

Περιμένοντας πίσω από το κρύσταλλο, την κυρία να επιστρέψει στο γραφείο της από το παραδίπλα γραφείο που συζητούσαν για δουλειά, όπως γιατί δεν πήγε η Θεοδωρίδου στην Μενεγάκη , τραβώντας κάτι τζούρες από κάθε ελεύθερη οπή που θα την ζήλευε και ο πιο θεριακλής, αναρωτήθηκα: ποιος είναι πιο malakas, εγώ ή ο malakas; Εφορία… φοβερό μαγαζί. Σ΄ αυτούς επιτρέπεται το κάπνισμα (από ότι κατάλαβα), τους πληρώνουμε, μας υψώνουν και την φωνή όταν δεν είμαστε «καλά παιδιά». Στην επιστροφή πέρασα μπροστά από τα αγκυροβολημένα φορτηγά, άσχημο πράγμα να κάθονται τα μηχανήματα, είδα τους απεργούς να στέκονται εκεί, μέσα στην βροχή, από την ώρα που ξεκίνησαν τον αγώνα τους, και μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα μιας κυρίας ιδιοκτήτριας μεταφορικής εταιρείας, μαυροντυμένης με ωραίο μπούστο για την περίπτωση θα έλεγα, την οποία πρόβαλαν όλα τα μεγαλοκάναλα με τους έγκαιρους και έγκυρους δημοσιοδικαστές που σφουγγίζουν τον πρωκτό τους με κρέας, να οδύρεται διότι ήθελε να μεταφέρει κοντέινερ και οι απεργοί δεν την άφηναν. Ακούς εκεί τρόποι… με τέτοιο βυζί… να την εμποδίζουν;

Και οι απεργοί, μέσα στην βροχή να συνεχίζουν τον αγώνα τους, δίκαιος ή άδικος δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά ότι κι αν είναι, είναι πληρωμένος με τα λεφτά ΤΟΥΣ.

Μπράβο τους.

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε στο μυαλό κάτι που έγραψε ο Χριστιανόπουλος σε έναν τοίχο:

Τα πρόβατα απήργησαν

Ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής.

Δάγκωσαν και έναν ταξίαρχο της αστυνομίας.

Ξανά ματά μπράβο τους.

Και ενώ οι Ισπανοί ετοιμάζονται να κατέβουν σε πανεθνική απεργία (έχουν κι αυτοί τον δικό τους γιωργάκη), εμείς βρίζουμε τους απεργούς γιατί δεν μπορούμε να ψωνίσουμε ότι μας εκπαίδευσαν να επιθυμούμε.