Ορίζοντάς μου τα παπούτσια μου

Τράκαρα με τον εκπληκτικό λόγο του Simple Man και οι μνήμες χύθηκαν σαν να μεταφέρεις στάχτες και αναμμένα κάρβουνα σε νάιλον σακούλα. Όχι πολύ μακριά. Πριν 10 χρόνια. Τότε στο ξεκίνημα, πάνω στην καύλα της δημιουργίας. Τότε, που απ’ αυτή την δουλειά ζούσαν τρεις οικογένειες. Τότε που για να βγει το μεροκάματο δούλευα και 16 ώρες την ημέρα. Τότε που είχα καταφέρει, ακόμη, και μερικές εξαγωγές να κάνω στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Τότε που στον ελεύθερο χρόνο φύτευες και το χωράφι, όχι για να βγάλεις χρήματα, αλλά για να μην το βλέπεις χέρσο να ξέρεις τι τρως και να δίνεις και σε μερικούς φίλους. Τότε που έβλεπα την δουλία για ευημερία επειδή ήταν καλά καμουφλαρισμένη. Διότι όταν ο λαός ευημερεί, ούτε να τον κατευθύνεις μπορείς, ούτε να του επιβληθείς με τον όποιο άνισο τρόπο. Βλέπω
τον τότε εαυτό μου να τρέχει σαν τον Βέγγο. Να τρέχει, και να μην φτάνει πουθενά. Γιατί δεν είναι δυνατόν να φτάσεις κάπου στην χώρα του πουθενά. Τα πόδια της ψυχής άρχισαν να αγκομαχάνε. Το μεροκάματο πλέον είναι μια μακρινή γλυκιά ανάμνηση, σαν το πρώτο φιλί. Οι ελπίδες στέρεψαν και το μέλλον φαντάζει βέβαιο. Και φαντάζει βέβαιο, γιατί εδώ και πολύ καιρό οι άρχοντες του τόπου κάνουν διάφορα πειράματα αντοχής, μας έχουν δέσει τα αρχίδια και τα τραβάνε κατά το δοκούν. Και κανείς δεν βγάζει κιχ. Ίσως να εκκρεμούν ακόμη κάποιες υποσχέσεις του τύπου: «αν δεν φωνάξεις θα σε βολέψω». Αλλά ο καιρός τελειώνει. Ακόμη και ο Βέγγος μας άφησε τρέχοντας λέγοντας ακόμη μια φορά: «πώς γίνεται όσοι έχουν άδικο, να έχουν τους νόμους με το μέρος τους»; Αλλά όπως είπε ο Βολτέρος: «όταν τα έχουμε όλα χαμένα, .όταν δεν έχουμε ελπίδα, η ζωή είναι όνειδος και ο θάνατος καθήκον».

date 6/5/11
comments 5 Πες το και θα πάρεις αυγουλάκι

5 σχόλια to “Ορίζοντάς μου τα παπούτσια μου”

  1. μιά φορά κι ἕναν τρελλό...
    7 Μαΐου 2011 στις 8:05 π.μ.

    http://1.bp.blogspot.com/_JXGmXvhvZJo/S09DsPbnX3I/AAAAAAAABgU/xXzwiyXFF44/s1600-h/soles+framed_filtered.jpg

  1. Unknown
    7 Μαΐου 2011 στις 11:38 π.μ.

    Καλημερα.
    Τα συστηματα δεν στηριζονται μονο στον εξαναγκασμο,ιδιαιτερα και κατα κυριο λογο στηριζονται στην ''συναινεση''........
    Δυστυχως στους λαους της Ευρωπης καταφεραν να περασουν την ενοια του ''του καπιταλισμου της συνυπευθυνοτητας'' μεσα απο τον κατ' 'επιφαση' κοινωνικο διαλογο και τους ''κοινωνικους εταιρους'.
    Με μια διαφορα. Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ δεν καταφερε να αλωσει τα συνδικατα και τον συνδικαλισμο στον ευξευτελιστικο βαθμο των ημετερων..........
    Ο Ελληνας στις δεκαετιες του '90-2000, με την ευκολια που για πρωτη φορα ειχε προσβαση στο ευκολο χρημα, δεν αντιληφθηκε την φακα.........πως η χωρα παραδοθηκε τελειως στα χρηματηστηρια και στα ΦΑΝΤΣ με εξαφανιση της οποιας δηποτε παραγωγικης δυναμης.Οι κοινωνικοι Εταιροι [ΓΣΕΕ] ΕΓΙΝΑΝ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ με αποτελεσμα η εργατικη ταξη στην ουσια να θεωρειται ως μη 'υπαρχουσα' με συνεπεια οταν αναφεροταν στους εργατες να θεωρειται πως αναφερονται σε μεμονομενο γεγονος των οποιων τα συμφεροντα ειχαν ενσωματωθει με τα συμφεροντα του κεφαλαιου.
    Οι εργαζομενοι [εργατικη ταξη ορος τελειως αδοκιμος, καθως σε μεταφερει σε εποχες των καπνεργατων]τεχνιτες-υπαλληλοι-οιασδηποτε μορφωτικης βαθμιδας, ηταν παροντες ............αποντες.
    Ακομη και σημερα αρνουνται να παρουν την υποθεση στα χερια τους.
    Γεγονος που δινει το δικαιωμα στον 'οιοδηποτε' βρισκεται στην εξουσια να 'βεβαιωνει πως νομιμοποιειται μεσα απο την ανοχη της.
    Δυστυχως η Αριστερα δεν επαιξε τον ρολο που της πρεπει. Εμεινε στις καταγγελιες και μακραν των χωρων οπου επρεπε να αφυπνισθουν συνειδησεις....σε τροπο ωστε ο εργαζομενος μισθωτος μικροεπαγγελματιας -επιστημονας ν' απελευθερωθει απο την μαγεια της αστικης ιδεολογιας.

  1. tiktos
    7 Μαΐου 2011 στις 12:23 μ.μ.

    μαμούφι
    μια εικόνα χίλιες λέξεις

    tasoula
    τα κάστρα καταλύονται εκ των έσω.
    Αλλά, άλλο να έχεις κάστρο και άλλο να νομίζεις πως έχεις.Βλέπεις στο δικό μας αχυρένιο κάστρο υπάρχουν πολλές κερκόπορτες και μπήκαν πολλοί παπανδρέηδες.Ένα από τα "καλά" που έκαναν ήταν να πολιτικοποιήσουν τα συνδικαλιστικά σώματα.

  1. Ερωτευμένη Σχιζοφρενής
    12 Μαΐου 2011 στις 1:49 π.μ.

    Μπήκα να σου "βάλω χέρι" για τον πεσσιμισμό μα όσο σε διαβάζω συνειδητοποιώ πως δε μπορώ να σου πω τίποτα.

  1. Δράκοντας
    12 Μαΐου 2011 στις 10:27 μ.μ.

    Πάει καιρός από την τελευταία μου καλησπέρα. Μάλλον ήρθε η μέρα να σε ξανα χαιρετήσω. 12 Μαϊου του σωτήριου έτους 2011. Να γραφτεί στα πρακτικά, πως ακόμα ζω.

    Την καλησπέρα μου φίλε Τίκτο.

Δημοσίευση σχολίου