Σε όλα αυτά λείπει κάτι είτε εσκεμμένα είτε γιατί θεωρείται εντελώς απίθανο να συμβαίνει.
Αγνοείται παντελώς μια νέα κατηγορία πολιτών η οποία υπάρχει, βρίσκεται στους χώρους συγκέντρωσης του υπόλοιπου πλήθους και κανείς δεν ξέρει πόσους οπαδούς έχει. Δεν έχει ένα συγκεκριμένο όνομα για να σας πω, όμως βλέπω καθαρά τα χαρακτηριστικά της και μπορώ να τα αναφέρω.
Πολίτες ακομμάτιστοι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Το οποίον σημαίνει, όχι πρώην κάτι και νυν
Ξέρετε υπάρχουν άνθρωποι διαφόρων ηλικιών που δεν έζησαν τυφλά, με παρωπίδες έτοιμοι να γίνουν το παιχνιδάκι σε διάφορους λύκους ή καρχαρίες ή απλές σουπιές του ζωολογικού κήπου που έχει ζωγραφίσει από την απελευθέρωση και μετά ένα κράτος που διοικείται από ξενόφερτα κέντρα, (κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι) οι οποίοι αιματοκύλησαν τον τόπο αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες και το χωρίς τέλος παιχνίδι που κάλεσαν τους πολίτες να συμμετέχουν - σαν πρόβατα σε σφαγή - και οι οποίοι όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, όχι μόνο έκλεψαν και μετέτρεψαν τον εθνικό πλούτο σε προσωπικούς λογαριασμούς σε Ελβετίες και εξωτικά νησιά, αλλά συντήρησαν βαθειά ρήγματα μέσα στη συνείδηση των πολιτών και τους ξεζούμισαν ηθικά μέχρι να μπορούν σήμερα ΟΛΟΙ ΜΕ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ να τους πουλήσουν σκλάβους στους αποικιοκράτες οι οποίοι πολύ απλά ήρθαν να συνεχίσουν τη συνεργασία τους με όλους εκείνους που τους γνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα τι είναι και που επί χρόνια τους βλέπουν μωρόδοξους και ανθέλληνες να είναι μπλεγμένοι σε ότι δυνατή οικονομική ή πολιτική δολοπλοκία κυκλοφορεί παγκοσμίως.
Η κατηγορία λοιπόν που δεν αναφέρετε πουθενά είναι ακριβώς εκείνη που δε πάει πλατεία γιατί έχει κατασταλάξει τι ακριβώς ΘΕΛΕΙ γιατί είναι δύσκολο να δημιουργήσεις κάτι νέο που θα συνθλίψει όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος και συγχρόνως θα είναι άσπιλο μη στηριζόμενο σε κανέναν από αυτά τα λαμόγια, πηγαίνει όμως γιατί έχει κατασταλάξει στο τι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Σκεφτείτε λοιπόν εσείς που τόσο ανάλαφρα βλέπετε όλους σαν πρώην κοιμισμένους που τώρα γκρινιάζουν αλλά στην ουσία είναι ηλίθιοι, άβουλοι και δειλοί, πως καλό είναι να αρχίσετε να υπολογίζετε σοβαρά εκείνον τον κανένα που δεν είναι ούτε ηλίθιος, ούτε άβουλος ούτε δειλός και ίσως γι αυτό δεν τον έχετε δει ποτέ να συχνάζει στα κομματικά σας γραφεία, ίσως γι΄αυτο έχετε βγάλει το συμπέρασμα πως δεν υπάρχει.
Στο μυαλό αυτού του κανένα υπάρχουν οι εικόνες της προδομένης Ελλάδας, της χαμένης ανθρωπιάς, της αδικίας και της ανηθικότητας που έχουν σκεπάσει τα πάντα, υπάρχουν οι εικόνες από μεγάλες εθνικές προδοσίες που σκεπάστηκαν με βουνά από ψέμματα για να μείνουν όλα τα λαμόγια ευχαριστημένα και να μπορούν να συνεχίζουν να ασελγούν πάνω στα κοπάδια. Όσο γι εκείνους που θα εκνευριστούν τονίζοντας άλλη μια φορά πως το ΟΛΟΙ είναι ισοπεδωτικό και επικίνδυνο απαντώ και ποιος σας είπε πως αυτοί οι "κανένας" δεν επιθυμούν αυτό που εσείς ονομάζετε επικίνδυνο αν επικίνδυνο εννοείτε ότι ξεφεύγει από τις λύσεις που μας πλασάρετε μέρχρι σήμερα. Ποιος σας είπε πως ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δεν αντιλαμβάνεται τις πολιτικές σας προτάσεις σαν άχρηστες, άκαιρες, ανέφικτες ή και επικίνδυνες και θέλει κάτι εντελώς διαφορετικό να γεννηθεί και να ανασάνει σ΄αυτή τη κακοποιημένη πατρίδα. Αν είστε τόσο δημοκράτες θα πρέπει να αποδεχτείτε σαν δημοκρατική επιλογή το ότι κάποιοι τους απέρριψαν όλους. Και το όλους καλώς ή κακώς σημαίνει όλους.Οι δε πιστοί οπαδοί όλων αυτών, εάν θέλουν μπορούν να ψάξουν καλύτερα το θέμα, αν όχι πάλι μπορούν να κάνουν το συνηθισμένο που τους έχουν μάθει μέχρι σήμερα. Συμπεράσματα κλισέ, αυθαίρετα, μερικές ύβρεις, οι πιο διανοούμενοι απλά απαξίωση στα ανθρωπάκια και οι πιο ξύπνιοι λάσπη πάνω στο κανένα μη τυχόν και βρει νέο δρόμο.
Προσωπικά ψάχνω. Δεν ξέρω τίποτα ακόμα. Όμως κρατώ τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά όπως έκανα άλλωστε τόσα χρόνια. Από τότε που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σας απέρριψα όλους. Απλά δεν έχω βρει το δρόμο που πρέπει να συνεχίσω. Κι είμαι εκεί στο σταυροδρόμι να δω που θα πάω και τι θα αφήσω, αλλά πίσω δεν γυρίζω. Καμιά φορά όταν γύρω γίνεται χαμός και το να κρατηθείς ακόμα κι από μια ιδέα αγέννητη είναι ένα φως που συντροφεύει και διατηρεί ζωντανή την ελπίδα.
7 Ιουνίου 2011 στις 10:02 μ.μ.
Εκεί κάπου είμαι κι εγώ νομίζω, μαζί σου. Κάπου ανάμεσα στο άτοπο (ή ουτοπικό, όπως θέλεις πάρτο) και στο γραφικό. Ό,τι κι αν είναι πάντως είναι καινούριο, ολοκαίνουριο, δεν θα το έχει ξαναδεί κανείς, όχι λόγω πρωτοτυπίας, αλλά επειδή δεν είχε έρθει ποτέ ως τώρα η ώρα του και θα μπορεί να εφαρμοστεί όταν οι περισσότεροι θα ξεχάσουν (ή θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν) όσα ήξεραν μέχρι σήμερα.