Ένα κουνουπάκι που δεν μπορούσα να διακρίνω με το μάτι, μπήκε μπροστά από την λάμπα, και η απόσταση που μεσολαβούσε ανάμεσα στην λάμπα και τον τοίχο έκανε την σκιά του μικροσκοπικού κουνουπιού να φαίνεται τεράστια. Σκέφτηκα ότι στην κοινωνία των κουνουπιών, το κάθε κουνούπι να έχει το δικό του όνομα για να γνωρίζονται. Αυτό το κουνουπάκι θα το έλεγαν σίγουρα Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος λοιπόν σίγουρα είχε βάλει στο μάτι το εκτεθειμένο κώλο μου που ακόμη τσιρλιπιπιόταν. Σκέφτηκα, ότι αφού δεν μου ήταν δυνατό να το δω για να το εξολοθρεύσω, θα το αφήσω να ρουφήξει λιγάκι αίμα από τον τσιρλιπιπισμένο κώλο μου για να εντοπίσω την θέση του και μετά θα το λιώσω. Όλη αυτή η διανόηση με έκανε να σκεφτώ πως μας έχουν εκπαιδεύσει στο να βλέπουμε με δέος και τρόμο τις σκιές των κουνουπιών, να αγοράζουμε μετά μανίας εντομοαπωθητικά  και διάφορες λοσιόν που μας πλασάρουν για να προστατεύσουμε μόνο τον δικό μας κώλο, με την ελπίδα ότι θα μας τσιμπήσουν το λιγότερο δυνατό ή θα πάνε να βρούνε άλλο θύμα που εμείς δεν θα του δώσουμε επίτηδες αντικουνουπικό  για να το κατασπαράξουν, αντί να χρησιμοποιούμε τον εκτεθειμένο κώλο μας ως δόλωμα για να τα συνθλίβουμε. Έτσι όλα τα κουνούπια σαν τον Βενιζέλο, όχι μόνο θα ήταν εφήμερα, αλλά και παρελθόν
Διανοητής του Κώλου