Το ποδόσφαιρο είναι όπως η ζωή.
Φοράς παντελόνια, παίζεις τίμια και αποδέχεσαι τις ήττες όπως τις νίκες. Μαθαίνεις από αυτά και προσπαθείς να βελτιωθείς.
Ή παίζεις μόνο για την πάρτη σου με αυτοσκοπό τη νίκη
ή βγαίνεις απ'το γήπεδο, ακόμα και νικημένος, με το κεφάλι ψηλά.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι της κυρίας Μανίνας Ντάνου.
Το οφσάιντ είναι θεμελιώδης κανόνας του ποδοσφαίρου. Εξίσου σημαντικός με το ότι απαγορεύεται να πιάνεις την μπάλα με τα χέρια.

Το παραδέχομαι, το ποδόσφαιρο είναι ένα καθαρά αντρικό άθλημα. Όταν γράφω όμως «αντρικό», δεν περιορίζω αυτή την έννοια στο φύλο. Είναι ένα παιχνίδι γι' αυτούς που «φοράνε παντελόνια», όπως θα έλεγε η γιαγιά μου και όλες οι παλιότερες γυναίκες που είχαν ταυτίσει το ισχυρό φύλο με τα κότσια. Στην πραγματικότητα, ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να είναι άντρας, γυναίκα ή γκέι - η λεβεντιά δεν έχει φύλο ούτε καθορισμένο σεξουαλικό προσδιορισμό.

Έτσι, ορισμένες φορές αναρωτιέμαι πώς γίνεται τόσοι ανεγκέφαλοι και δειλοί άνθρωποι να λατρεύουν ένα τόσο ευφυές και γενναίο παιχνίδι. Πώς γίνεται άτομα που στήνουν ύπουλες ενέδρες και ξυλοκοπούν αμέριμνους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας που έχουν έρθει για να παρακολουθήσουν το σύλλογο τους να παίζει μπάλα (βλ. Αρειανούς έναν- , τον φιλάθλων του Ερυθρού Αστέρα πρόσφατα), να αγαπούν πραγματικά το παιχνίδι του οποίου βασικός κανόνας είναι το οφσάιντ - το πιο συγκλονιστικό συστατικό στοιχείο του ποδοσφαίρου, αυτό που το κάνει να διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα αθλήματα. Τι σου λέει το οφσάιντ; Πως δεν επιτρέπεται να βάλεις γκολ πίσω από την πλάτη του αντιπάλου, ' δεν μπορείς να βγεις μόνος σου ή να κατοικοεδρεύσεις μπροστά στο αντίπαλο τέρμα και να σκοράρεις από θέση ισχύος, χωρίς να δώσεις την ευκαιρία στον αντίπαλο να αμυνθεί. Το μεγαλείο του ποδοσφαίρου έγκειται στο ότι για να βάλεις γκολ θα πρέπει να τον αντιμετωπίσεις - αν είσαι μάγκας, πέρνα τον και βάλ' το.

Το πόσο. δε, εγγενές χαρακτηριστικό του ποδοσφαίρου είναι το οφσάιντ αποδεικνύεται από την Ιστορία. Η σημερινή μορφή του ποδοσφαίρου είναι αποτέλεσμα μιας συμφωνίας κυρίων που υπέγραψαν οι εκπρόσωποι δώδεκα αγγλικών ομάδων το 1863 σε μια ταβέρνα του Λονδίνου. Οι ομάδες ενστερνίστηκαν τους κανόνες που είχε καθιερώσει το 1846 το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Εκτός από τη ρητή απαγόρευση της χρήσης του χεριού στο άθλημα, η συμφωνία του Λονδίνου δεν περιόριζε ούτε τον αριθμό των παικτών ούτε την έκταση του γηπέδου ούτε το ύφος του τέρματος ούτε τη διάρκεια των αγώνων. Οι αγώνες διαρκούσαν δύο με τρεις ώρες και οι παίκτες κάπνιζαν και συζητούσαν όταν η μπάλα παιζόταν μακριά τους. Στα 1864 δεν είχε γεννηθεί ακόμα καν η θέση του τερματοφύλακα. Από τότε όμως υπήρχε, ναι υπήρχε, το οφσάιντ.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για ανθρωποειδή που έχουν την εντύπωση πως κατέχουν την αποκλειστικότητα και την πρωτοκαθεδρία στα γήπεδα. Είναι κρίμα που θιασώτες και φανατικότεροι δήθεν του αθλήματος παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές άτομα που στην πραγματικότητα δεν ξέρουν καν από ποδόσφαιρο - προσωπικά πιστεύω πως δεν το παρακολουθούν καν, με άλλα ασχολούνται κατά τη διάρκεια του αγώνα. Φαίνεται πως παρ' ότι οι γυναίκες παραδοσιακά θεωρούνται εντελώς ανίκανες να αντιληφθούν τι είναι το οφσάιντ (είναι αλήθεια, παραμένει ένα άλυτο μυστήριο για τις περισσότερες), πολλοί άντρες είναι αρκετά εκπαιδευμένοι να το σφυρίξουν αν χρειαστεί, στην πραγματικότητα, όμως, λίγοι καταλαβαίνουν το μεγαλείο του.