Φαντάζομαι την Ελλάδα σαν ένα παλιό πέτρινο σπίτι, με πέτρινη σκάλα και ξύλινα μπαλκόνια, όπου μεγάλωσαν γενιές που πότισαν τους τοίχους με τις ανάσες τους, και τα εγγόνια έχουν την θύμηση της γιαγιάς στο ξύλινο μπαλκόνι. Ώσπου, κάποιοι προκομμένοι παίρνουν την πρωτοβουλία για όλους, και γκρεμίζουν στην αρχή τα ξύλινα μπαλκόνια, με το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού. Αργότερα αφαιρούν σιγά σιγά τα αγκωνάρια ώσπου δεν μένει τίποτα από το σπίτι. Εκτός από την θύμηση της γιαγιάς στο ξύλινο μπαλκόνι.
Είναι τρελοί αυτοί οι κυβερνώντες στην Ελλάδα. Είναι σαν κάποιος να σε φιλοξενεί στο σπίτι του και συ να κάνεις τα χατίρια του δημαγωγού σου ο οποίος θέλει να πηδήξει την οικοδέσποινα.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις θέλουν να νιώθουν εθνικά υπερήφανες, χωρίς όμως να παραιτούνται από την Αμερικανική βοήθεια ώστε η εθνική υπερηφάνεια να καμουφλάρει την εθνική επαιτεία. Διότι οι Αμερικανοί πάντα μέσα είναι, είτε έχουν βάσεις είτε όχι. Αρκεί να σε ταΐζουν με δάνεια και βοήθειες, ώστε να σε υποχρεώνουν να τροποποιείς την εξωτερική αλλά και την αμυντική πολιτική ανεβοκατεβάζοντας το ύψος της οικονομικής βοήθειας.
Και τώρα Ελλαδάρα μου αλλάξανε τα γούστα σου και μπέρδεψες τα μπούτια σου. Είσαι στην Ε.Ε και δεν σε γουστάρει κανείς, είναι και μακριά η Αμερική.
Ελάτε καλιέ κύριε .... δώσε και σε μένα ένα δάνειο.
Ότι έχετε ευχαρίστησης.
Και ζητιάνοι, και υπερήφανοι, αφού εξαρτούμε την ύπαρξή μας από τα δάνεια.
Αλλά εδώ που τα λέμε πρέπει να είμαστε εθνικά υπερήφανοι διότι κάποιοι πρέπει να φάνε υπερηφάνως αυτά τα δάνεια.
Εθνικοποιημένη μασόχαψα λέμεεε...
Αλλά τώρα που τα δάνεια δεν φτάνουν για να τρώνε όλοι, πρέπει να τρώνε με βάρδιες. Αυτό το νόημα έχει η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Ενώ οι μισοί χωνεύουν, οι άλλοι μισοί τρων. Και όσοι δεν καλούντε στο μεγάλο φαγοπότι, αρχίζουν να φωνάζουν να ουρλιάζουν για τους κλέφτες, μέχρι να φοβηθούν οι κλέφτες και να τους πάρουν μαζί τους σε καμιά κυβέρνηση για να φαν και αυτοί και να το βουλώσουν.
Δεν μιλάν με γεμάτο στόμα, λεν οι μανάδες.
Το λέει επίσης και η μαμά Αμερική.
25/2/10
25 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:27 π.μ.
Εγώ λέω να την ψάξουμε με τους Κινέζους μπας και είναι κιμπάρηδες.
Αλλά περήφανα πάντα έτσι;