Πλησίαζε το καταμεσήμερο, η ζέστη άρχισε να γίνεται ανυπόφορη, το μυστρί άρχιζε να γίνεται ασήκωτο και μια παρέα πιτσιρικάδων που έπαιζαν μπάλα μέσα στο λιοπύρι, σταμάτησαν για να πιουν ένα χυμό και μέχρι να πιουν τον χυμό,άλλο μου έπαιρνε τα τούβλα, άλλο το μυστρί άλλο πάταγε στην λάσπη, γενικά ένας μικρός πανικός με 38 βαθμούς Κελσίου.
-Πως σε λένε εσένα; Ρώτησα τον πιο γλύκα με τα μακρυά μπουκλωτά μαλλάκια.
-Παναγιώτη..
-Τι τάξη πας ρε Παναγιώτη;
-Δευτέρα
-Και γω Τετάρτη» πετάχτηκε ο αδερφός του Παναγιωτάκη
Και πως σε λένε εσένα;
-Βασίλη
-Είσαι καλός μαθητής ρε Παναγιώτη;
-Ε......καλός είμαι..
-Γιατί δεν διαβάζεις, ρε Παναγιωτάκη;
-Δε θα μου χρειαστούν εμένα τα γράμματα
-Και γιατί παρακαλώ;
-Θα γίνω ποδοσφαιριστής!!
-Και εγώ τραγουδιστής!!, είπε ο Βασιλάκης
-Και αν δεν καταφέρετε να γίνετε ούτε ποδοσφαιριστές ούτε τραγουδιστές, τότε τι θα κάνετε χωρίς μόρφωση;
-Θα μας πάρει ο μπαμπάς στην δουλειά, είπε ο Βασιλάκης
-Και τι δουλειά κάνει ο μπαμπά σου;
-Δουλεύει στο ΙΚΑ.
Και πάω καμιά σαρανταριά χρονάκια πίσω.... στα δικά μου, τότε που οι μισοί ήθελαν να γίνουν καουμπόηδες και οι άλλοι μισοί θέλαμε να γίνουμε ινδιάνοι, μέχρι που αρχίσαμε να το παίρνουμε απόφαση ότι δεν γίνεται οι μισοί να σκοτώνουν τους άλλους μισούς.(ή μήπως δεν είναι έτσι;)
Άλλος ήθελε να γίνει αεροπόρος, άλλος γιατρός, άλλος αστροναύτης, άλλος... όλοι θέλαμε να γίνουμε κάτι, τρανό, να κάνουμε την υπέρβαση, να σώσουμε και να βοηθήσουμε τον κόσμο, και να κάνουμε τον κόσμο να νιώθει περήφανος για εμάς.
Όταν έγινε και η πρώτη εκτόξευση του COLUMBIA από το κανάβεραλ σε τηλεοπτική αναμετάδοση, εκεί να δεις.....1981, τι χρονιά κι εκείνη.
Αν και ο προσωπικός μου ήρωας, ήταν και είναι ο Γιούρι Γκαγκάριν!!Ο Γκαγκάριν στις 12 Απριλίου του ’61, μπήκε σε τροχιά γύρω από την γη με το «ΒΟΣΤΟΚ 1» για 129 ολόκληρα λεπτά και με μέγιστη ταχύτητα 28.968 χλμ/,ώρα. Και προσγειώθηκε με αλεξίπτωτο σε ένα χωράφι, 700 χλμ νοτιοανατολικά της Μόσχας μπροστά στα έκπληκτα μάτια μια χωρικής, της κόρης της και μιας αγελάδας.Μετά τον Γκαγκάριν οι αμερικανοί συνεχίζουν να κατέχονται από το σύνδρομο του αιώνιου δεύτερου.Του επιφυλάχτηκε υποδοχή ήρωα στην κόκκινη πλατεία.Το τέλος του, ακόμη πιο ηρωικό στις 27 Μαρτίου του ’68, όταν σκοτώθηκε σε μια εκπαιδευτική πτήση ρουτίνας, προκειμένου να μην πέσει το αεροπλάνο σε κατοικημένη περιοχή.Γιος ξυλουργού ο Γκαγκάριν.
Κατεβαίνοντας την σκαλωσιά και έχοντας πάρει το μπρούτζινο χρώμα των Φίτζι, σκεφτόμουν ότι σε αυτή την χώρα ο Παναγιώτακης και ο Βασιλάκης μπορεί να γίνουν ποδοσφαιριστές ή τραγουδιστές, μπορούν να γίνουν οι γιοι του πατέρα τους, δεν θα μπορέσουν όμως ποτέ να κάνουν κανέναν άνθρωπο να κάνει μία βόλτα, έστω και νοητά, γύρω από Γη.
18 Ιουλίου 2010 στις 9:02 μ.μ.
άμα ανεβάζεις τόσο ψηλά τον πήχυ,
ασφαλώς και δεν θα τον φτάσουν ποτέ τα σημερινά παιδιά..!!!!!
άλλωστε δεν φταίνε αυτά..,
αλλά εκείνοι που τα φτιάξανε
κι' οι άλλοι που τα εκπαιδεύουνε..:(