Ποιο μπορεί να είναι το προφίλ ενός ελληνορθόδοξου νεοέλληνα μαλάκα; Αυτού που έρχεται να περάσει τις αναστάσιμες μέρες στα πάτρια εδάφη; Αυτού που εκτός από την οικογένεια έχει τιγκάρει το πορτμπαγκάζ του υπερσύγχρονου τρακτεριού του με κάθε λογής βαρελότα, και το σκυλόσπιτο πάνω από τις εξατμίσεις για να βγάλει το ζωντανό για «εκπαιδευτικό» για να «ξεσκάσει»; Αυτού του αυτοσχέδιου νεοέλληνα μαλάκα που το βράδυ της ανάστασης φράζει την είσοδο του ξωκκλησιού με το υπερσύγχρονο τρακτέρ του με το σκυλόσπιτο πάνω από την εξάτμιση. Αυτού του γραβατοδεμένου νεοέλληνα ελληνορθόδοξου μαλάκα που κάνει την νύχτα μέρα από τα βεγγαλικά, και που όταν έσκασε ένα σε απόσταση αναπνοής από το παιδί του, αφού μας πήρε όλους το ωστικό κύμα, αυτός έτρεξε να δει αν έπαθε τίποτα το υπερσύγχρονο τρακτέρ του; Αυτού του άντρακλα που η καραμπίνα του έγινε ο προσωπικός του, ο ατομικός του δονητής και εκσπερματώνει όταν την βάζει καλογυαλισμένη στον κώλο του με την αρμάθα γεμάτη τσιχλοκότσυφα; Αυτού του άντρακλα που πίνει αραχτός με τον κολλητό του καφέ στην πλατεία και πετάει δυναμιτάκια στο «ηλικιωμένο παιδί» της πόλης για να σπάσει πλάκα και μετά από μερικές σφαλιάρες και χριστοπαναγίες η μόνη του έννοια είναι: «πιο σιγά, μην μας ακούσει ο κόσμος»; Αυτού και άλλων ομοίων του, που μετά τους επιταφίους παρκάρουν τις οικογένειες στο σπίτι και γεμίζουν όλα τα κωλάδικα των εθνικών οδών; Έγινε και αυτό «έθιμο»; Όπως τα βεγγαλικά; Και γιατί να λυπηθώ όταν κάποιος σκοτώνεται από «συνάδελφο» κυνηγό; Γιατί να λυπηθώ όταν κάποιος ακρωτηριάζεται σκοτώνεται διαμελίζεται, εξαϋλώνεται φτιάχνοντας αυτοσχέδια βεγγαλικά; Επειδή έγινε «έθιμο»; Και γιατί είναι έθιμο να πετάς βεγγαλικά μέσα στο πλήθος και τρομοκρατία αν το πετάξεις μέσα στην εφορία; Αυτού του είδους ελληνορθόδοξου νεοέλληνα μαλάκα, ψηφίζει, έχει δικαίωμα θεού για την χλωρίδα και την πανίδα. Αυτού του είδους ελληνορθόδοξου νεοέλληνα μαλάκα, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ, πως ένα εφτάχρονο μωρό που πήγε στην Ανάσταση, αρκετά έζησε. Του χρόνου θα αποφασίσει για την τύχη του δικού σου παιδιού. Είναι από τις φορές που μετανιώνω που δεν έχω κόψει με τα δόντια μου τα αρχίδια ενός τέτοιου. Αλλά φονιάδες είμαστε όλοι μας. Είμαστε φονιάδες, γιατί κάθε φορά τους αφήνουμε να φεύγουν με την κωλοσφυρίδα αλώβητη.

Μικρούλη, συγνώμη.